Fundusfeiler (3076m)

Vandaag staat de langste wandeling op de planning. Startpunt tussen Zaunhof en Oberlehn op 1400m hoogte, via de Ludwigsburger Hutte, Lehnerjoch en Feilerscharte naar de top van de Fundusfeiler op 3076m hoogte.

De eerste 500 hoogtemeters gaan vooral via een zigzaggend steil bospad. In iets meer dan een uur komen we aan bij de Ludwigsburger Hutte op 1935m.
Alles is hier nog stil, het is dan ook pas 07:45 uur.

Vanaf deze hut zijn er vele mogelijkheden, getuige dit bord.

Op de Lehnerjoch (2510) hebben we uitzicht op een klein meertje waar zich een aantal paarden ophoudt.
Met de temperatuur is het nogal wisselend, soms is het erg warm en het andere moment (wolk en wind) moeten we weer wat extra's aantrekken.

Na Lehnerjoch lopen we vooral door steenwoestenijen. Het pad is echter uitstekend gemarkeerd en goed beloopbaar. Het is dus vandaag vooral klimwerk.

Op de Feilerscharte (2920) aangekomen komen er net wat wolken overgedreven waardoor het erg koud is. Het is nu nog maar een kwartiertje tot de top.

De top gehaald! Prachtig samenspel van wolken en bergtoppen en sneeuwgebieden.

Deze beesten mogen natuurlijk ook niet ontbreken. Die kom je op bijna elke tocht wel tegen.
Om 15:30 waren we, na een stop bij de Ludwigsburger Hutte weer terug bij de auto.
Samenvattend een mooie tocht, niet al te zwaar maar met net wat te weinig afwisseling.

Pitztaler Gletscher en Braunschweigerhutte

Op donderdag hebben we een relatieve rustdag gehad (slechts 1000 hoogtemeters). We zijn toen vanuit het dal (Mandarfen/Mittelberg) naar de Braunschweiger Hutte gelopen, op de heenweg rechtsom (westelijke route) op de terugweg de linksom (oostelijke route). We wilden toch even de gletscher zien, ook al hadden we niet te grote verwachtingen over de rest.
In dit gebied wordt namelijk 's winters veel geskied en dan weet je dat de natuur enigszins aangetast is. Verder is het een drukke route en daar houden we ook niet zo van dus vroeg gestart.
Het bleek nog wat erger te zijn dan we dachten. Inmiddels was men bezig een nieuwe bouwweg aan te leggen vanuit ons startpunt tot aan de gletscher. Continu hebben we het geluid gehoord van graafmachines, piepende rupsbanden en explosies. Kwamen we eindelijk boven bij de hut aan, bleek men iets verderop ook nog beton aan het storten te zijn m.b.v. een helicopter. En dat geluid hoor je ook goed in een kom!

We hebben in ieder geval wel de gletscher gezien. Dit is toch wel een overweldigend gezicht, hartje zomer en dan deze enorme ijsvlakte.
Bij de hut hebben we zeker een uur gezeten, genietend van de zon en het uitzicht op de bergketens.
Op de terugweg nauwelijks mensen tegengekomen op de oostelijke route. Deze is ook veel steiler en minder goed aangegeven.

's Middags nog even naar het stadje Imst geweest, leuk maar niet echt bijzonder verder.

Luibiskogel

Vandaag stond de Luibiskogel (3110) op de planning. Vanuit het dal (Pitztal) vlak voorbij Piosmes gestart op 1412 m hoogte. De eerste 800m stijgen zijn wat saai, continu een zigzag pad naar boven.

Op 2200m kom je op een alm waar alleen schapen worden geweid. En het uitzicht op de bergen aan de andere kant van het dal is fenomenaal!

Hier vanaf een wat verder standpunt.

Vanaf de alm was het eigenlijk alleen nog maar steentjes, stenen, blokken en rotsen. Ook vonden we de markeringen op een gegeven moment niet meer waardoor we op een paadje kwamen dat veel te steil werd. We zijn toen dwars over de helling gegaan in de richting waar het juiste pad moest zijn en die vonden we gelukkig ook weer snel.

Bij het zien van dit enorm blok steen moesten Eveline en ik allebei denken aan de roestige trein (kunst) die bij de A1 staan, afslag Voorthuizen. Er bestaat dus ook een bergtrein variant!

Het laatste stuk naar de Luibisscharte is bijzonder lastig: steil, losse steenbrokken en ijskoud. Dit gedeelte ligt helemaal uit de zon en de sneeuwresten van de laatste regen liggen er nog. De temperatuur zal rond de 0 zijn geweest.

Maar de beklimming wordt toch weer beloond: prachtig uitzicht op de Hauerferner (ijsgebied) en de omringende bergtoppen. We zijn nu op de Luibisscharte op 2910m.
Het is hier erg koud en we besluiten de top van de Luibiskogel niet meer te beklimmen. Het ziet er uit als veel klauterwerk waar we onze handen bij nodig hebben en die krijgen het toch wel erg koud met die bevroren stenen. Maar eens op zoek gaan naar goede handschoenen voor dit werk (warm en slijtvast).

De GPS geeft het aan: we bevinden ons op 2910m hoogte en het is nu 11:30 (toen vertrokken we net weer voor de terugtocht)
Zo'n GPS is erg handig bij het bergwandelen. Vooral de hoogtemeter gebruik ik want die geeft veel meer aan over de tijd nog te gaan dan de afstandsmeter. We hebben vandaag bijvoorbeeld maar 12km afgelegd maar daarin wel 3000 hoogtemeters overbrugd.
Verder kun je achteraf helemaal je gelopen route op de kaart bekijken.

De terugweg hebben we relaxed gedaan. Bij het afdalen van het koude stuk waren onze vingers bijna bevroren maar eenmaal in de zon vergeet je dat snel weer, zeker met zo'n mooi plaatje als hiernaast!

Parstleswand (3096m)

Het weer ziet er volgens de voorspellingen goed uit vandaag. Veel zon, flink wat wind en geen neerslag. Eveline en ik hebben besloten om er een stevige bergwandeling van te maken en wel naar de top van de Parstleswand, ruim 3000 meter hoog.

We parkeren de auto in Plangeross. Dit dorp ligt op 1612m. Vanaf hier wordt de top die wij willen bestijgen niet aangegeven, maar wel de Kaunergrathutte die op 2817m hoogte ligt. Daar willen we op de terugweg bog langs.

De aanloop is wel goed begaanbaar maar erg steil. Op dit fraaie uitzicht na lijkt het of degenen die dit pad hebben aangelegd vonden dat we maar zo snel mogelijk het bos weer uit moesten zijn en daarom 250m stijgen over 1km!

Nadat wat restwolken snel verdwijnen wordt het steeds warmer in de zon. We lopen nu een aantal km niet al te steil het dal in vlak langs de Lussbach, een sterk stromende en wilde beek.
Op de achtergrond is al de Watzespitze te zien (3532m) en de Ferners (Gletscher-dingen zoals Eveline ze noemt) waar al het water vandaan komt.

Deze modderpoel verzamelt al het water vanuit de Ferners om vervolgens via de trechter aan het einde het dal in te storten.
Het wordt inmiddels flink koud en er staat een harde wind. Zonet liepen we nog in de zon en inmiddels komt er een flinke kluit donkere bewolking overdrijven. Nu zie je hoe belangrijk het is om ook bij mooi weer warme kleding mee te nemen.

Gelukkig keert de zon na een half uur weer terug maar de wind blijft koud. Hier zijn we op 2750m hoogte en je voelt duidelijk bij het klimmen dat de lucht ijl is, even te snel wandelen en je begint de hijgen.

Het laatste stuk geen verfmarkeringen meer maar alleen steenmannetjes. Het topgedeelte lijkt alleen maar te bestaan uit grote gestapelde blokken. Flink klauteren dus. Om 10:45 bereiken we dan de top.
Het gedeelte bovenop is maar klein, je kunt er net met z'n tweeen zitten. De camera staat hier zo'n beetje op de rand van de afgrond. Ik denk dat dit ook de reden is dat men deze top verder ook niet echt promoot. Het laatste stuk is lastig te beklimmen en je kunt niet met zoveel mensen tegelijk op de top zijn.

Zo ziet de Watzespitze er vanaf de noordoost kant uit. De berg is helemaal zwart van kleur.

Bij de afdaling van de Parstleswand naar de Kaunergrathutte volgen we een pad dat dwars over brede steentjeshellingen voert zoals hier te zien. Het paadje is echter erg smal en helling steil zodat het oppassen geblazen is om op het pad te blijven. Wanneer je goed kijkt kun je het paadje achter Eveline zien.

En als er dan toch een hut op de route ligt...... Eveline een halve liter koude cola en ikzelf smachtte naar een bak koffie!
Het is nu 12:30 uur en nog lekker rustig bij de hut. Aangezien het op een doorgaande route ligt zal het weldra druk worden denk ik.

Op de terugweg denk ik eerst een aparte vorm rots te zien, maar nee. Deze beesten ben ik nog niet eerder tegengekomen in de Alpen. Een beetje verdwaald?

En weer terug in Plangeross. Onderweg spraken we nog een duitse vrouw die vroeg of met de Bahn omhoog waren gekomen. We begrijpen inmiddels dat je in een naastliggend dal met gondeltjes naar de Rifflsee (2200m) kunt gaan en vandaar via een horizontaal pad in ons dal komt en vervolgens naar de Kaunergrathutte kunt wandelen.

Zugspitz Berglauf

Het weer voor vanmorgen ziet er niet al te best uit. Er is voorspeld dat er in de morgenuren flink wat regen kan vallen rondom de Zugspitze, de hoogste berg van Duitsland (2964m). We (Eveline en ikzelf) vertrekken om 07:00 uur en dan begint het al een beetje te miezeren. Even later regent het in het Pitztal hard. Wat zal dat worden straks?
Bij aankomst in Ehrwald is het weer droog en de lucht breekt wat. Da's positief. We gaan naar de inschrijfhal en halen startnummer en een enkelbandje op. Het enkelbandje is voor de tijdsregistratie. Wat me weer opvalt is dat ook hier weer geen omkleedruimte is, net als bij de Grossglockner Berglauf. Erg onhandig. Even naar het damestoilet (bij de heren was het te druk) en we gaan weer terug naar de auto.

Het startveld is nog leeg, het gras is dan ook erg nat en waarom zou je je schoenen al nat laten worden?
De Zugspitz Berglauf is enorm zwaar. Over 16 km moet er van 1015m naar 2960m geklommen worden. Het parcours bestaat na een paar km alleen nog maar uit bergpaden met zand, steentjes, rotsen, gras. Het is moeilijk om elkaar te passeren door de smalle paadjes. Verder is het parcours ook niet geschikt voor mensen met hoogtevrees!
Het heeft hier vanmorgen vroeg veel geregend, de weg is nog nat. Hoe nat zou het op de berg zijn?
De temperatuur in Ehrwald is nu 13 graden. Ik blijf twijfelen wat ik aan moet trekken. Kies uiteindelijk toch voor het korte shirt en neem een jasje mee.
Zo ziet de Zugspitz er uit vanaf de Oostenrijkse kant. Er hangt nog een zware deken van mist om de top.
Van deze kant is de Zugspitz erg steil, we gaan er dan ook rechts om heen.
Het startschot heeft geklonken en we gaan op weg. Eveline zal naar het dalstation van de Tiroler Zugspitzbahn wandelen en daar met de gondel naar boven gaan om rond te kijken (ahum, door de mist) en me op te wachten.
Eveline vertelt later dat ze door dames van de organisatie even op een punt is afgezet vanwaar de verder kon lopen.
Al bij de eerste steile stukken wordt veel gewandeld. Ik probeer nog zo lang mogelijk in een gelijkmatige dribbelpas door te gaan.
De eerste drankpost met een mooi uitzicht op de achterliggende bergen en laaghangende wolken.
Er is veel te krijgen bij de drankposten maar helaas niet mijn favoriete drank, cola. Maar die heb ik zelf meegenomen.
Nieuwsgierige koeien! En ook ijdel, ze kijken altijd wel in de camera.
De brede wegen gaan over in bergpaden waar je alleen nog maar achter elkaar kunt lopen.
De paden zijn door de regen in blubber veranderd. Zo erg soms dat m'n schoen helemaal vastzuigt in de modder en ik op moet passen dat ik m'n schoen niet verlies. Verder is het natuur ook erg glibberig geworden.
Hier vormt zich een opstopping omdat er een stukje klauterwerk nog is om naar boven te komen, gelukkig met behulp van touwen om je aan vast te houden.
Even later komt er een hachelijk stukje waar we langs touw naar beneden moeten glibberen, geen enkel houvast meer voor de voeten.
We krijgen van iemand van de organisatie die langs het parcours staat te horen dat de finish vandaag niet op de top van de Zugspitz zal zijn maar 300m er onder op de Sonnalpin. Het weer is te slecht en de paden slecht begaanbaar. Vanaf Sonnalpin gaat er een gondel naar de top.
Onderstussen wel prachtige uitzichten, zeker als er even een waterig zonnetje schijnt.
En zo loop je ineens in de mist. Ik voel nu voor de eerste keer hoe koud het al op deze hoogte is (2000m).
Menigeen begint al flink pijnlijke benen te krijgen door de inspanning maar ook door de kou die de spieren geen goed doet.
Ik heb m'n jack inmiddels aangetrokken maar m'n voeten zijn ook koud geworden. De aankomst bij Sonnalpin (2600m) is natuurlijk een tegenvaller in vergelijking met de top. Maar aan de andere kant weet ik niet of m'n spieren en voeten die kou aan hadden gekund. Het is hier namelijk maar een paar graden boven 0 en op de top vriest het bijna.
Mijn tijd bij de finish: 3:07
Ik loop snel naar de gondel die ons naar de top moet brengen en met mij vele anderen. Helaas blijkt de organisatie hier niet op ingesteld maar geloof het of niet: iedereen moet eerst een kaartje kopen en we staan maar liefst 3 kwartier in de rij om er een te bemachtigen (aan de kassa slechts 1 persoon, geen kleingeld enz.). Veel frustratie dus bij deze wachtende mensen.
De top van de Zugspitz is verder niet echt om over naar huis te schrijven. De hele top lijkt wel van beton gemaakt te zijn: terassen, restaurants, ruimtes, gondels van alle kanten. Ik ben met Eveline weer snel naar het dal gegaan, weer terug naar het Pitztal om daar even lekker bij te komen in onze Ferienwohnung.

Pitztal Oostenrijk

Even een korte update. Vannacht vertrekken Eveline en ik naar Oostenrijk voor een weekje genieten van het berglandschap in het Pitztal. Nog net voordat Eveline voor een uitwisselingsjaar naar Noorwegen gaat (zie http://eefinnoorwegen.web-log.nl), als een soort afscheid dus. Eveline is ook helemaal gek van de bergen en daarom op deze manier.

We verblijven in het dorp Sankt Leonhard im Pitztal, ongeveer midden in het gebied waar we willen wandelen. En natuurlijk xc3xa9xc3xa9n of twee drieduizenders beklimmen! We hebben er zin in!

We zullen heel wat mooie plekjes tegenkomen denk ik en hiervan ook mooie plaatjes maken. De wandelverslagen zal ik hier plaatsen.

En en passant doe ik ook nog "even" een bergloop, de Zugspitz Berglauf. Over een afstand van 16km van 1050m naar 2900m. Eveline gaat met de kabelbaan naar boven en vangt mij bij dan bij de finish op.

Loopfestijn Voorthuizen

Een festijn was het in Voorthuizen! Voor het eerst de mogelijkheid om een keer mee te doen omdat we nog niet op vakantie zijn. Tien kilometer is niet echt mijn afstand, daarvoor heb ik te veel lange duurlopen en marathons in de benen zitten. Maar toch hoop je op een goede tijd, tegen beter weten in.
De eerste km ging te snel, 4:11. De 2e in 4:19 en zo is het verval nog wel even doorgegaan. Er zat geen snelle tijd in. Vooraf voelden de kuiten ook wel wat stram en dat kreeg ik er niet goed uit bij het warmlopen. Misschien wel door de nieuwe schoenen?
Wanneer er eenmaal een flink verval in zit gaat de motivatie om hard door te gaan wel weg en ga ik als vanzelf meer om me heen kijken. Uitstappen is er niet bij. Uiteindelijk in ruim 46 minuten over de finish. Oei. Een andere keer opnieuw proberen.
Rondom het festijn veel bekenden ontmoet van Chat'n'Run, lopers van Run2Day Barneveld, kennissen enz. Ook een Leusdenaar die ook in Zwitserland met de Graubunden marathon heeft meegedaan. Het loperswereldje is toch maar weer klein.

De prominentenloop was om 19:30 uur zodat we daar nog uitgebreid van konden genieten. Wat gaan die mensen ongelooflijk hard. Stel je voor, meer dan 20km/uur.
Na afloop nog uitgebreid met een groep CnR's midden op het Smidsplein gegreetzt, de cafxc3xa9's zaten vol. Ik ging pas om half tien naar huis.....

Meer snelheid

Na de bergmarathon moet ik nodig eens wat meer snelheid gaan krijgen. Vandaar dat ik de afgelopen 3 weken vooral intensieve en extensieve intervaltrainingen heb gedaan naast enkele duurlopen.
Afgelopen woensdag een 10x500/500 en vandaag een 6x1000/1000. Ondanks het warme weer lukte het toch goed. Het zweet gutst natuurlijk wel van je lijf en na afloop voel ik me gevangen in een hitteschild, zo voelt dat.
Of het allemaal gaat helpen om a.s. woensdag in Voorthuizen een snelle 10k neer te zetten weet ik nog niet. Het weer moet dan ook wel een beetje meezitten. Ze geven nu aan een temperatuur van ca. 21 graden.
Ik heb nog nooit in Voorthuizen (naast de deur) mee kunnen doen omdat we dan met vakantie waren. Nu vallen de vakanties laat en kan ik een keer meedoen. Zo af en toe een 10k vind ik wil leuk maar ik prefereer toch de langere afstanden.
De loop is ooit begonnen op camping Ackersate en Berkenrode maar het al snel te veel groeide. Inmiddels is het uitgegroeid tot een evenement waaraan ook toppers meedoen die onder de 30 minuten kunnen lopen (!).

Rondje om de Koepel Lunteren

Vanmorgen drie kwartier voordat de wedstrijd begon pas van huis gegaan, da's nog eens luxe! Het startpunt is midden in het Lunterse Buurtbos bij een uitzichttoren.
Bert van den Top (hier op de foto) is er ook bij en loopt de 8,2km. Dit past nog net in zijn schema want om 12:00 uur moet hij al weer in Voorthuizen zijn voor andere verplichtingen.

De organisatie lijkt zich niet al te druk te maken, alles is blijkbaar geregeld.

De toren zelf wordt dankbaar gebruikt van gemaakt voor de laatste voorbereidingen.

Ontspannen wachten op de start.

Bert lijkt een beetje afgeleid te worden....
Na de start lopen we eerst wat over smallere paadjes maar al snel komen we op verharde wegen waar je wat ruimer kunt lopen. Is ook niet zo moeilijk natuurlijk met zo'n kleinschalige loop.
Het parcours voert via de Molenweg naar de Zonneoordlaan. Hier heb ik in een ver verleden verschillende cursussen gevolgd bij Baan (wie kent de naam nog?) die hiervoor een groot oud tehuis hadden omgebouwd. Prachtige locatie om als cursist te vertoeven!
De Zonneoordlaan is de eerste heuvel die we nemen. Vervolgens blijven we op "hoogte" lopen totdat we op de Hoge Valksedijk weer afdalen. Tot hier toe loop ik steeds tussen de 4:25 en 4:40 per km en dat gaat best lekker.
Totdat we na ruim 12km ineens links moeten en de wind vol op de kop krijgen. Waar komt die wind ineens vandaan? Na 14km duiken we een bos in met een heel lastig stuk om te lopen: zachte grond, heuvelop, korte wendingen. Oeps, hier gaat een km ineens in 4:55. Het lukt me ook niet echt meer om nog veel te versnellen, het beste heb ik nu wel gehad.
Bij 16,3km gebeurt er iets vreemds. Degene die voor mij loopt slaat linksaf terwijl er helemaal geen bordje staat op de kruising. Voor hem zie ik ook nog lopers. Het zal wel kloppen denk ik dan maar. Er komen nu echter helemaal geen bordjes meer en ik doe m'n best om m'n voorganger in het vizier te houden. Uiteindelijk belanden we weer op de Hessenweg waarvan ik weet dat we daar moeten zijn en na verloop van tijd weer bordjes. Na afloop blijkt dat we daar helemaal niet linksaf moesten maar gewoon rechtdoor maar dat het voor de parcourslengte niet uitmaakte.

De laatste km's gaan zo rond de 5min per km of net iets er onder. Een ontvangstcomitxc3xa9 haalt de lopers met gejuich binnen.
Mijn tijd is 1:38:55 en dat vind ik prima zo, 2 weken na de Graubunden Marathon. Ik spreek nog even Teus Valkenburg die ik vooraf ook had gesproken en hij is een beetje ontstemd omdat hij op een gegeven moment ook niet wist waar hij heen moest en daarom tijd verloor.
De organisatie was verder goed maar volgend jaar iets meer aandacht en controle voor/van de bewegwijzering.