Martin's Berge

Een bergtocht bestaat voor mij uit 3 delen: de voorbereiding, de tocht zelf uiteraard en het (foto)verslag achteraf. Bij de voorbereiding ben ik altijd op zoek naar routes, parkeerplaatsen, foto's en vooral ook informatie of de route voor mij zonder gevaar te doen is.

Regelmatig kwam ik uit op martinsberge.blogspot.com
Heel veel foto's en korte beschrijvingen van de Bergtouren die Martin heeft gemaakt. Wie die Martin is kan niet achterhaald worden op die Blog. Maar uit de berichten zelf wel dat hij een extreme klimmer is met ontzettend veel ervaring. En vrijwel altijd alleen onderweg. Voor de bergtocht afgelopen donderdag heb ik ook informatie gebruikt van hem (juli 2018). Maar hij heeft toen op één dag maar liefst even 7 bergtoppen daar gedaan, de meeste "weglos". Hij zoekt dus gewoon zelf zijn weg over bergkammen, langs afgronden enz. Hij lijkt ook met een project bezig te zijn, hij heeft het over toppen die wel of niet op zijn lijst staan.

En elke keer wanneer hij weer een top bereikt heeft maakt hij van alle kanten een foto met de zelfontspanner en houdt hij zijn vingers omhoog met de hoeveelste top dat van die dag is. En consequent ook altijd de GPS coördinaten fotograferen en vastleggen. Vervolgens gaat hij weer verder op weg en deelt zijn overwegingen welke route hij neemt en wat de moeilijkheden kunnen zijn. En zo gaat hij week op en wek af door, meerdere dagen achter elkaar.

Ook heeft hij altijd zijn M mee, z'n mountain bike. Omdat hij veel rondes maakt wil hij niet over vlakkere stukken teveel kwijt kwijt zijn en parkeert hij die ergens handig ik een dal zodat bij terugkomst hij terug naar de auto kan fietsen.

Nu was het me opgevallen dat de berichtgeving per oktober 2021 ineens stopte. Ik was van plan hem om een GPX bestandje te vragen maar werd nu wel benieuwd naar wat er aan de hand is. Het is niet normaal dat iemand die zo secuur en consequent alles opschrijft ineens zou stoppen. Er moet dan toch iets gebeurd zijn. Ik heb flink wat zitten googelen op zijn naam, maar ja alleen zijn voornaam, dat schiet niet op. Daarna op ongevallen, eerst rond eind juni (zijn laatste verslag) maar daar vond ik ook niets dat ik in relatie met hem kon duiden.

Toen zag ik dat hij zijn verslagen pas veel later op zijn weblog zette. Zijn laatst geposte tour was van 14 oktober 2022. Toen was het snel raak. Ik vond een artikel van 14 juni 2022 in de Ober-Österreichische Nachrichten waarin stond dat Martin Siegl uit Ansfelden tragisch om het leven is gekomen op 18 oktober 2021. Dit blijkt de auteur Martin te zijn van het weblog waar ik veel gebruik van maakte.

Het blijkt dat toen hij vermist werd in oktober 2021 dat men hem niet heeft kunnen vinden en de zoektocht gestaakt is. Behalve zijn jongere broer Günter, die is blijven zoeken in het gebied waar hij zou moeten zijn. Uiteindelijk vond hij de camera terug (op een driepootje) waarop het laatste beeld ook weer met de zelfontspanner gemaakt was. Waarschijnlijk is hij toen z'n evenwicht kwijtgeraakt en meer dan 100 meter naar beneden gevallen. Tragisch. De Alpenpolitie heeft het lichaam opgehaald met de helicopter en vastgesteld dat het Martin Siegl was.

Uit het artikel blijkt ook dat Martin inderdaad een project was begonnen om ALLE bergen van Oostenrijk te beklimmen (hoger dan 999m). Dat zou vanaf 2017 zo'n 10 jaar duren. Het artikel schrijft over hem:

Martin Siegl, Mitglied des Linzer Alpenvereins, war trotz seiner alpinistischen Erfolge stets bescheiden geblieben. Kein Internetauftritt, keine Vorträge, keine veröffentlichten Fotos. Bis zu seinem Tod war er auf mehr als 10.000 Gipfeln gestanden. Nicht alle wurden seiner Definition gerecht. Immer wieder begann er sein Projekt von vorne, schärfte nach und dokumentierte eifrig.

Siegl war oft alleine unterwegs, Kletterei bis zum sechsten Schwierigkeitsgrad war für den Ansfeldner dabei kein unüberwindbares Hindernis. Für seinen Lebenstraum hatte er seinen Vollzeitjob aufgegeben und mit Arbeit an der Geringfügigkeitsgrenze vorliebgenommen. "Das reicht mir zum Leben. Damit komme ich aus", hatte er 2017 gesagt. Sein Ehrgeiz und seine Leidenschaft werden vielen in Erinnerung bleiben.

Zijn broer Günter heeft ook een weblog en daar vond ik zijn afscheidsrede

Daar heb ik ook nog een reactie geplaatst en heeft Günter die ook nog beantwoord.

De bedoeling is dat de weblog van Martin wel online blijft staan, er staat een schat aan informatie.

Grossglockner Berglauf

 

Net als vorig jaar loop ik weer de Grossglockner Berglauf, een hardloopwedstrijd over 13 km met bijna 1300m hoogtestijging. Die gaat via een app die het startpunt en eindpunt herkent en een paar tussenpunten. Ik start 's ochtends om 07:19 uur.

De finishboog van 11 juli staat er nog.

De Grossglockner.

En nog even bewijs dat ik er echt was...

Ik ben nu veel beter getraind en heb ook nog wat trainingen gedaan naar de Huber Alm vanaf ons huis.

Het valt me niet tegen: na 2 uur en 31 minuten ben ik bij de finish, zo'n 45 minuten sneller als vorig jaar. Maar wel nog een half uur langzamer dan in 2006....

De terugweg doe ik nu wat anders. Via Hoher Sattel naar het Glocknerhaus en dan naar het Karl Volkerthaus en weer terug naar de Bricciuskapelle en weer terug naar het startpunt. Is toch een stuk korter. Wat foto's van onderweg:

De weg naar de Kaiser Frans-Josef Hoehe

Margaritzen Stausee

Vanaf het Karl-Volkert-Haus een mooi pad naar beneden.

Prachtig gekleurde weiden.

Even terugkijken richting Grossglockner

Steeds verder het dal in.

Deze jongens mocht ik zojuist passeren.

Bricciuskapelle

Uitzicht op Heiligenblut.

Terug in Heiligenblut.

Melenkopf en Martischnigspitz

Vandaag 2 toppen bedwingen: de Melenkopf (2597m) en de Martischnigspitz (2364m). Mijn startpunt is de parkeerplaats aan het einde van een eeuwig durend slingerweggetje de Stieflberg op. Startpunt ligt op 1850m hoogte.

Verlaten, zoals de meeste hutten in de herfst.

Ook hier weer overweldigende herfstkleuren.

Aankomst bij Staller Tor op 2150m. Voor me de Melenkopf waar ik eerst naar toe ga.

 

Toch nog een klein beetje sneeuw.

 

Het kruis van de Melenkopf in zicht. Dit is echter nog niet het hoogste punt.

 

Gipfelbuch invullen, uitrusten en genieten. Ik ben hier al na 1 uur en 20 minuten.

 

Prachtig uitzicht op de Grossglockner.

 

Nog even iets verder lopen zodat ik op de echte top sta, 2597m. Ik houd mijn horloge zo hoog mogelijk zodat die nog net de 2600m aantikt :)

 

Tussen een steenmannetje en de Grossglockner.

 

Na een ruime pauze op te top daal ik weer af. In de verte ligt de volgende top die ik vandaag meepik.

 

Het is toch wat verder dan ik dacht. Maar de top is in zicht.

 

De Martischnigspitz is bereikt, op 2364m. Een stel raven lijken zich bedreigd te voelen en scheren om me heen. Toch wel een beetje beangstigend. Later laten ze zich omhoog zweven.

 

Op die top was ik vandaag dus al eerder, de Melenkopf.

 

Na een minuutje of 10 daal ik weer af naar de Staller Tor. Links (westelijk) is het Astental te zien.

 

Vervallen hut.

 

Na 4 uur en 20 minuten ben ik weer terug bij de auto. Totaal 9,5 km afgelegd en 950 hoogtemeters. Was een leuke combinatie zo.

Plenterspitz (2463m)

Dit is het doel vandaag. De door mij zelf benoemde top tegenover ons vakantiehuis op 2463m hoogte. Ik ga eens kijken of ik deze naam bij de één of andere instantie kan claimen. Zou wel stoer zijn. Of het er iets toe doet weet ik niet, maar ik denk dat ik wel zo'n beetje de meeste toppen van iedereen in deze omgeving beklommen heb. Dan verdien ik zo'n eervolle vermelding toch wel?

 

Dit is ongeveer mijn startpunt, vlak voor het dorpje Teuchl. Ietsje terug heb ik de auto geparkeerd bij een winterzout/grit opslag. Je mag namelijk dit weggetje niet in helaas. Dat betekent dat je bijna 2,5 km moet lopen over een asfaltweggetje. Later blijkt dat 2 andere wandelaars het wel hebben gedaan...

 

Bij de start is het nog erg koud maar de zon doet z'n best om de berg op te warmen.

 

 

Prachtige herfstkleuren.

 

 

Naturdenkmal. Met deze god, zo gaat de overlevering, probeerde men natuurrampen te voorkomen. Wanneer de holte dichtgroeit moeten de dorpelingen weer meer aandacht aan hun god geven zodat ze onheil kunnen voorkomen.

 

Steeds meer openheid hoe hoger je komt.

 

Via een paadje over deze weide naar het stipje op de berg.

 

 

Dit is nog niet het hoogste punt maar hier ligt al wel een prachtig Gipfelbuch. Zo mooi ingebonden heb ik ze nog niet gezien. Meestal is het een schrift. Uiteraard schrijf ik mijn naam er in.

 

Na 2 uur ben ik op de Teuchelspitz (2320m). Ruim 7 km. Ik was hier 4 jaar geleden ook al, maar nu ga ik dus direct verder naar boven, naar de top zonder naam.

 

Hier kun je de top waar in naar toe wil goed zien, de rechter wel te verstaan. Het is een kwestie van de bergkam te volgen, soms even net er naast.

 

En weer wat dichterbij. Het lastigste stukje is om het blokkenveld over te steken.

 

Zo, ik ben boven. Ook mijn klokje geeft de hoogte van de kaart aan. Vanaf deze top zie je hiervoor de Schoneck en linksonder de Bose Nase. Ons huis ligt net rechts naast de top van de Schoneck.

 

De klein meertje, de Kesselsee, op 2270m. Als het goed is zou ik via dat meertje ook weer naar beneden kunnen. Dat bewaar ik voor een andere keer.

 

Op de achtergrond de Polinik waar ik al 2 keer eerder was.

 

Als officiele handeling zet ik mijn rugzak op het hoogste punt en doop deze berg met een naam: Plenterspitz. Na 45 minuten boven te zijn geweest ga ik weer naar beneden. Grotendeels via de zelfde route, ik snijd alleen de hoek naar de Teuchlspitz af.

 

Dit is de bergkam die ik gelopem heb naar de top links.

 

Het uitzicht is steeds schitterend.

 

Bij dit huisje is een erg waakzaam hondje. Gelukkig bijten blaffende honden niet.

 

Na 5 uur en 40 minuten ben ik weer terug. Totaal 1310m omhoog en ook weer naar beneden.

Een prachtige tocht, aan te bevelen! En tot de Teuchlspitz is het goed te doen.