Swiss Alpine

Vanmorgen vroeg op weg gegaan met Eveline om mee te doen aan de K42 van de Swiss Alpine in Davos. Vanuit Wallis is dit ruim 200 km (zonder snelweg). Het is een prachtige rit door Zuid-Zwitserland waarbij ook 2 passen geslecht moeten worden, de Furkapass en de Oberalp-pass.
Bij aankomst in Filisur parkeren we de auto bij het station om met het boemeltje naar Bergun te gaan waar de start van de K42 is. Het is gezellig druk op het plein waar een ieder zich op zn eigen wijze voorbereid. Altijd weer opvallend de wachtrijtjes voor de toiletten.

Na omkleden lopen we richting de start waarbij we de cracks van de K78 tegenkomen. Die hebben er al bijna 40km op zitten en mogen nu nog het bergparcours onder handen nemen. Ook Jacob Hartman en Ed van Beek doen hier aan mee en zullen na zo'n 11 uur finishen. Ik spreek hen later nog even na de finish en het was erg zwaar!

Behalve mijn eigen persoontje doen er zo'n kleine 700 lopers mee aan de K42. Ik ontmoet daar ook Kees de Fijter (ook uit Barneveld) en Pieter van Zijl uit Ede. Beide staan, naast wat andere Veenendalers, op de camping in Filisur.

Zo ziet de rij voor de start er achter mij uit. Eigenlijk iets te druk voor mijn doen.

Op weg naar de hogere gronden. Eerst van Bergun (1350m) een beklimming naar de Keschhutte op 2630m hoogte, dan weer dalen naar 2200m om vervolgens via de Scalettapass (2600m) af te dalen naar Davos (1500m).
Ondanks dat er wat hogere bewolking is vind ik het wel benauwd en zal de zon zich nog wel laten gelden!

De weg voert langs een bergbeek naar boven. Het lange uitgerekte lint van lopers duidelijk te zien.

In Chants kom ik Pieter weer tegen waarna we een eind samen oplopen. Op steile stukken wordt vanaf hier door de meesten gewandeld. Vanwege de warmte denk ik dat het voor mij zowieso een "wandeletappe" gaat worden, het vochtverlies neemt nu al grote vormen aan door het zweten. Ik zal dus in moeten houden om de finish te halen.

Het loopt hier steil omhoog. Nu ik een foto maak verlies ik Pieter uit het oog en zie ik pas bij de finish weer terug.

Er wordt behoorlijk gezwoegd en gezweten op weg naar de Keschhutte.

De Keschhutte in zicht. Ik hoor bij verschillende lopers opluchting. Weten ze dan niet dat er daarna nog 27km te lopen zijn en de Scalettapass nog te wachten staat? Maar goed, de eerste hobbel is genomen!

Met muziek worden we ontvangen.

We kunnen weer even bijkomen omdat we een paar km mogen dalen naar de voet van de Scalettapass. Echt gemakkelijk is dat ook weer niet omdat de paden nogal veel obstakels bevatten en je dus goed moet uitkijken waar je loopt.
Inhalen is er nauwelijks bij omdat het pad te smal is.
Dit stuk voert door het hooggebergte, enkel wat koeien te ontdekken.

Van verre hoorde ik hem al spelen: de doedelzak!

Aan de voet van de Scalettapass. Zigzag steil naar boven. Een lange lint van lopers markeert het parcours in de aanloop van de pas.

Enkele sneeuwvelden moeten overgestoken worden.
Op het hoogste punt van de pas voel ik me inmiddels flink beroerd en besef ik dat m'n maag weer protesteert. Aangezien ik nog een flink eind te gaan heb (17km), weliswaar bergafwaarts, besluit ik de afdaling deels wandelend, deels dribbelend, te doen. Uitlopen en nog oog kunnen hebben voor de omgeving vind ik belangrijker dan de eindtijd. Wanneer ik na een paar km afdaling m'n maag ledig voel ik me weer wat beter.

Bij de afdaling is leuk te constateren hoe alles steeds groener wordt, de bosjes weer bomen worden, de temperatuur oploopt (boven was het toch wel fris geworden).
Ik loop lange tijd met een Zuid-Afrikaan op die de K78 loopt en problemen met een spier heeft. We kletsen gezellig wat zodat ik helemaal vergeet nog meer foto's te maken in dit dal. Hij vertelt me dat hij nu toch met het ultralopen wil stoppen i.v.m. klachten. Marathonafstand is nu genoeg.

Het laatste rondje over de atletiekbaan probeer ik nog wat hard te lopen, altijd leuker voor het finishplaatje toch?
Na 6,5 uur ben ik weer terug. Het was weer een heerlijke loopdag in een prachtige omgeving. Eveline is de hele dag opgetrokken met het gezin van Pieter van Zijl en heeft ook een erg leuke dag gehad. We kletsen na afloop nog wat na.
Het zwaarste van deze dag bleek uiteindelijk de douche te zijn. Deze bleken alleen ijskoud water meer te geven.
Tevreden keren we 's avonds weer terug naar Wallis waar we uiteindelijk rond 00:00 uur weer op de camping arriveren.