Zugspitz Berglauf

Het weer voor vanmorgen ziet er niet al te best uit. Er is voorspeld dat er in de morgenuren flink wat regen kan vallen rondom de Zugspitze, de hoogste berg van Duitsland (2964m). We (Eveline en ikzelf) vertrekken om 07:00 uur en dan begint het al een beetje te miezeren. Even later regent het in het Pitztal hard. Wat zal dat worden straks?
Bij aankomst in Ehrwald is het weer droog en de lucht breekt wat. Da's positief. We gaan naar de inschrijfhal en halen startnummer en een enkelbandje op. Het enkelbandje is voor de tijdsregistratie. Wat me weer opvalt is dat ook hier weer geen omkleedruimte is, net als bij de Grossglockner Berglauf. Erg onhandig. Even naar het damestoilet (bij de heren was het te druk) en we gaan weer terug naar de auto.

Het startveld is nog leeg, het gras is dan ook erg nat en waarom zou je je schoenen al nat laten worden?
De Zugspitz Berglauf is enorm zwaar. Over 16 km moet er van 1015m naar 2960m geklommen worden. Het parcours bestaat na een paar km alleen nog maar uit bergpaden met zand, steentjes, rotsen, gras. Het is moeilijk om elkaar te passeren door de smalle paadjes. Verder is het parcours ook niet geschikt voor mensen met hoogtevrees!
Het heeft hier vanmorgen vroeg veel geregend, de weg is nog nat. Hoe nat zou het op de berg zijn?
De temperatuur in Ehrwald is nu 13 graden. Ik blijf twijfelen wat ik aan moet trekken. Kies uiteindelijk toch voor het korte shirt en neem een jasje mee.
Zo ziet de Zugspitz er uit vanaf de Oostenrijkse kant. Er hangt nog een zware deken van mist om de top.
Van deze kant is de Zugspitz erg steil, we gaan er dan ook rechts om heen.
Het startschot heeft geklonken en we gaan op weg. Eveline zal naar het dalstation van de Tiroler Zugspitzbahn wandelen en daar met de gondel naar boven gaan om rond te kijken (ahum, door de mist) en me op te wachten.
Eveline vertelt later dat ze door dames van de organisatie even op een punt is afgezet vanwaar de verder kon lopen.
Al bij de eerste steile stukken wordt veel gewandeld. Ik probeer nog zo lang mogelijk in een gelijkmatige dribbelpas door te gaan.
De eerste drankpost met een mooi uitzicht op de achterliggende bergen en laaghangende wolken.
Er is veel te krijgen bij de drankposten maar helaas niet mijn favoriete drank, cola. Maar die heb ik zelf meegenomen.
Nieuwsgierige koeien! En ook ijdel, ze kijken altijd wel in de camera.
De brede wegen gaan over in bergpaden waar je alleen nog maar achter elkaar kunt lopen.
De paden zijn door de regen in blubber veranderd. Zo erg soms dat m'n schoen helemaal vastzuigt in de modder en ik op moet passen dat ik m'n schoen niet verlies. Verder is het natuur ook erg glibberig geworden.
Hier vormt zich een opstopping omdat er een stukje klauterwerk nog is om naar boven te komen, gelukkig met behulp van touwen om je aan vast te houden.
Even later komt er een hachelijk stukje waar we langs touw naar beneden moeten glibberen, geen enkel houvast meer voor de voeten.
We krijgen van iemand van de organisatie die langs het parcours staat te horen dat de finish vandaag niet op de top van de Zugspitz zal zijn maar 300m er onder op de Sonnalpin. Het weer is te slecht en de paden slecht begaanbaar. Vanaf Sonnalpin gaat er een gondel naar de top.
Onderstussen wel prachtige uitzichten, zeker als er even een waterig zonnetje schijnt.
En zo loop je ineens in de mist. Ik voel nu voor de eerste keer hoe koud het al op deze hoogte is (2000m).
Menigeen begint al flink pijnlijke benen te krijgen door de inspanning maar ook door de kou die de spieren geen goed doet.
Ik heb m'n jack inmiddels aangetrokken maar m'n voeten zijn ook koud geworden. De aankomst bij Sonnalpin (2600m) is natuurlijk een tegenvaller in vergelijking met de top. Maar aan de andere kant weet ik niet of m'n spieren en voeten die kou aan hadden gekund. Het is hier namelijk maar een paar graden boven 0 en op de top vriest het bijna.
Mijn tijd bij de finish: 3:07
Ik loop snel naar de gondel die ons naar de top moet brengen en met mij vele anderen. Helaas blijkt de organisatie hier niet op ingesteld maar geloof het of niet: iedereen moet eerst een kaartje kopen en we staan maar liefst 3 kwartier in de rij om er een te bemachtigen (aan de kassa slechts 1 persoon, geen kleingeld enz.). Veel frustratie dus bij deze wachtende mensen.
De top van de Zugspitz is verder niet echt om over naar huis te schrijven. De hele top lijkt wel van beton gemaakt te zijn: terassen, restaurants, ruimtes, gondels van alle kanten. Ik ben met Eveline weer snel naar het dal gegaan, weer terug naar het Pitztal om daar even lekker bij te komen in onze Ferienwohnung.