Le Touno (3017m)

Om half zes opstaan, kijken of de lucht blauw is. En ja hoor, we kunnen vandaag wel op pad. We parkeren de auto bij St. Luc en lopen via een prachtig pad langs een aantal watervalletjes. Het is wel erg steil en dat loopt nog wat moeizaam wanneer je zo vroeg uit de veren bent.
We houden er allebei van om vroeg te vertrekken zodat het nog koel is bij het klimmen en omdat we zo weinig mogelijk mensen willen tegenkomen. Na een 3 uur lange beklimming hebben we 1300 hoogtemeters achter de rug en worden we beloond met een magnifiek uitzicht op de vierduizenders met hun gletschers. Er staat zelfs een bankje op de top van Le Touno.

En hier keken we dan naar vanaf ons bankje. Blijkbaar staat er nogal wat wind bij de top gezien de sneeuwpluim die er aan vastgekleefd lijkt.

Op de terugweg zijn we via Hotel Weisshorn gelopen (2337m). De bergloop Sierre-Zinal zal hier volgende week ook langskomen en dan vervolgen via een pad net onder de achterliggende toppen langs. Ik hoop daar ook aan mee te doen.
Bij restaurant Le Prilett nuttigen we nog een heerlijke ovenschoteltje met rosti, kaas, uien en ei waarna we weer naar de camping gaan. 's Avonds breng ik Eveline naar het vliegveld van Geneve zodat ze haar vakantie op Sardinie bij haar nicht kan voortzetten.

Over gletschers en diesels

Gisteren met Eveline een wandeltocht gemaakt vanuit het Turtmanntal naar de Turtmannhutte die op 2520 meter hoogte ligt.
Dit dal is volgens mij nog xc3xa9xc3xa9n van de weinige die niet aangetast zijn door de wintersport. Een prachtig smal dal waar de koeien gewoon over straat lopen en je soms veel geduld moet hebben want haast hebben ze niet.
De te bedwingen hoogtemeters waren niet zovele dus hebben we het rustig aan gedaan en vooral genoten van het prachtige uitzicht op de gletschers die de bron vormen voor de vulling van het stuwmeertje. Dat is dan wel weer een stukje geschonden natuur, maar goed, de Zwitsers moeten ook drinkwater hebben.
Op de terugweg via de Steinlimannweg (zie foto)vormden zich donkere wolken en hebben we nog een paar spetters gehad.

Het stuwmeer en de donkere wolken.

Vandaag heb ik m'n zwaarste diesel ingezet voor een bergduurloop. Eigenlijk zou ik weer gaan wandelen met Eveline maar de dag startte met een stevige onweersbui. Om 12:00 vertrek ik dan "maar" voor een lange duurloop.
De weg voert via het warme Pfynwald naar de Bhutaanse hangbrug. Deze neem ik hardlopend waardoor verschillende wandelaars zich aan de reling vasthouden maar het wel grappig vinden. Na de hangbrug volg ik een onverhard weggetje dat net deze weken onderhanden wordt genomen. Daardoor is de weg verend (de wals heeft z'n werk nog niet afgerond) en dat loopt echt heel lekker!

Na ruim 10km kom ik na 900m stijgen op 1500 meter bij het gehucht Dorfi (met umlaut) aan en word ik beloond met een prachtig uitzicht op het dal.
Het leuke van dit parcours is dat ik 2 kraantjes op de route heb liggen met drinkwater waar ik me kan laven en opfrissen. Het is namelijk erg warm geworden waardoor je veel vocht verliest. Dat hebben de insecten helaas ook door, ik wordt continu achtervolgt door een zwerm die het op me gemunt hebben. Da's dan weer minder. Is er geen middel in de handel dat je op je kunt smeren zodat ze je niet steken? Ik word namelijk vaak helemaal lek gestoken....
Na 2 uur en 20 minuten en 21km ben ik weer terug bij de camping waar ik een heerlijk koele duik in het zwembad neem en dito pilsje (qua temperatuur dan).

Swiss Alpine

Vanmorgen vroeg op weg gegaan met Eveline om mee te doen aan de K42 van de Swiss Alpine in Davos. Vanuit Wallis is dit ruim 200 km (zonder snelweg). Het is een prachtige rit door Zuid-Zwitserland waarbij ook 2 passen geslecht moeten worden, de Furkapass en de Oberalp-pass.
Bij aankomst in Filisur parkeren we de auto bij het station om met het boemeltje naar Bergun te gaan waar de start van de K42 is. Het is gezellig druk op het plein waar een ieder zich op zn eigen wijze voorbereid. Altijd weer opvallend de wachtrijtjes voor de toiletten.

Na omkleden lopen we richting de start waarbij we de cracks van de K78 tegenkomen. Die hebben er al bijna 40km op zitten en mogen nu nog het bergparcours onder handen nemen. Ook Jacob Hartman en Ed van Beek doen hier aan mee en zullen na zo'n 11 uur finishen. Ik spreek hen later nog even na de finish en het was erg zwaar!

Behalve mijn eigen persoontje doen er zo'n kleine 700 lopers mee aan de K42. Ik ontmoet daar ook Kees de Fijter (ook uit Barneveld) en Pieter van Zijl uit Ede. Beide staan, naast wat andere Veenendalers, op de camping in Filisur.

Zo ziet de rij voor de start er achter mij uit. Eigenlijk iets te druk voor mijn doen.

Op weg naar de hogere gronden. Eerst van Bergun (1350m) een beklimming naar de Keschhutte op 2630m hoogte, dan weer dalen naar 2200m om vervolgens via de Scalettapass (2600m) af te dalen naar Davos (1500m).
Ondanks dat er wat hogere bewolking is vind ik het wel benauwd en zal de zon zich nog wel laten gelden!

De weg voert langs een bergbeek naar boven. Het lange uitgerekte lint van lopers duidelijk te zien.

In Chants kom ik Pieter weer tegen waarna we een eind samen oplopen. Op steile stukken wordt vanaf hier door de meesten gewandeld. Vanwege de warmte denk ik dat het voor mij zowieso een "wandeletappe" gaat worden, het vochtverlies neemt nu al grote vormen aan door het zweten. Ik zal dus in moeten houden om de finish te halen.

Het loopt hier steil omhoog. Nu ik een foto maak verlies ik Pieter uit het oog en zie ik pas bij de finish weer terug.

Er wordt behoorlijk gezwoegd en gezweten op weg naar de Keschhutte.

De Keschhutte in zicht. Ik hoor bij verschillende lopers opluchting. Weten ze dan niet dat er daarna nog 27km te lopen zijn en de Scalettapass nog te wachten staat? Maar goed, de eerste hobbel is genomen!

Met muziek worden we ontvangen.

We kunnen weer even bijkomen omdat we een paar km mogen dalen naar de voet van de Scalettapass. Echt gemakkelijk is dat ook weer niet omdat de paden nogal veel obstakels bevatten en je dus goed moet uitkijken waar je loopt.
Inhalen is er nauwelijks bij omdat het pad te smal is.
Dit stuk voert door het hooggebergte, enkel wat koeien te ontdekken.

Van verre hoorde ik hem al spelen: de doedelzak!

Aan de voet van de Scalettapass. Zigzag steil naar boven. Een lange lint van lopers markeert het parcours in de aanloop van de pas.

Enkele sneeuwvelden moeten overgestoken worden.
Op het hoogste punt van de pas voel ik me inmiddels flink beroerd en besef ik dat m'n maag weer protesteert. Aangezien ik nog een flink eind te gaan heb (17km), weliswaar bergafwaarts, besluit ik de afdaling deels wandelend, deels dribbelend, te doen. Uitlopen en nog oog kunnen hebben voor de omgeving vind ik belangrijker dan de eindtijd. Wanneer ik na een paar km afdaling m'n maag ledig voel ik me weer wat beter.

Bij de afdaling is leuk te constateren hoe alles steeds groener wordt, de bosjes weer bomen worden, de temperatuur oploopt (boven was het toch wel fris geworden).
Ik loop lange tijd met een Zuid-Afrikaan op die de K78 loopt en problemen met een spier heeft. We kletsen gezellig wat zodat ik helemaal vergeet nog meer foto's te maken in dit dal. Hij vertelt me dat hij nu toch met het ultralopen wil stoppen i.v.m. klachten. Marathonafstand is nu genoeg.

Het laatste rondje over de atletiekbaan probeer ik nog wat hard te lopen, altijd leuker voor het finishplaatje toch?
Na 6,5 uur ben ik weer terug. Het was weer een heerlijke loopdag in een prachtige omgeving. Eveline is de hele dag opgetrokken met het gezin van Pieter van Zijl en heeft ook een erg leuke dag gehad. We kletsen na afloop nog wat na.
Het zwaarste van deze dag bleek uiteindelijk de douche te zijn. Deze bleken alleen ijskoud water meer te geven.
Tevreden keren we 's avonds weer terug naar Wallis waar we uiteindelijk rond 00:00 uur weer op de camping arriveren.

Bhutaanse brug en de Illsee

Gisteren bij mijn eerste bergtraining kom ik ineens deze Bhutaanse hangbrug tegen. Slik.... Nu vermoed ik dat ze in Bhuta van touw en hout gemaakt worden en na inspectie blijkt deze van staal met stevige betonnen landhoofden. Ik vervolg mijn training maar niet hardlopend, de brug blijkt toch wel te wiebelen. Leuke ervaring.
De rest van de training levert geen verrassingen meer op, nou ja, het verbaast me een beetje dat de bewegwijzering het vaak laat afweten waardoor het wat zoekwerk is om hogerop te komen.
Dezelfde brug ga ik vandaag weer over om een wandeltocht naar de Illsee te maken op 2360m. Ik start samen met Eveline vanaf de camping (600m) om 06:30 uur maar helaas moet Eveline na 2 km weer terug omdat ze zich niet helemaal lekker voelt.

De tocht voert eerst 3 km door het Pfynwald die mij opvalt door de aparte geur die daar hangt (dennen?). Na het passeren van de hangbrug gaat het langs de Illbach behoorlijk steil naar boven.
Uiteindelijk kom ik bij de Untere Illalp waar  een kakafonie aan koeiebellen te horen is. Ik spreek even een Zwitser die op de koeien past (hoe noem je zo iemand eigenlijk?). Hij wijst mij dam boven aan de rand waar ik naar toe moet. Het valt me op dat hij warm gekleed is terwijl ik hier met korte broek en t-shirt loop. Zo klimmend blijf je wel warm maar aan m'n handen voel ik dat het toch wel koud is.

Eenmaal boven gekomen na een prachtige tocht (niet al te zwaar) heb ik mooi uitzicht op het blauwe meertje achter de dam. Natuurlijk jammer dat het kunstmatig is maar dat mag de pret niet drukken.
De temperatuur is hier denk ik rond of onder nul en helaas verdwijnt net de zon voor een tijdje door een klein wolkje. Na 20 minuten houd ik het voor gezien door de kou en de snerpende wind en loop weer terug naar het dal via wat alternatieve routes.
Na ruim 7 uur wandelgenot en +1800/-1800 hoogtemeters over 21 km kom ik weer terug op de camping.

Overige foto's: