Bergloper

Vandaag staat een tocht vanaf de Rattendorfer Alm op het programma, een alm op 1531m hoogte, vernoemd naar het dorpje Rattendorf dat tussen onze camping in Reisach en Hermagor ligt. Vanaf de alm wil ik eerst de Zottachkopf (2048m) beklimmen (zie foto hierboven) en daarna via een grote ronde om de Ringmauer weer terug naar de alm.

Om 05:30 uur sta ik op en i.t.t. gisteren regent het nu niet. De wolken hangen ver boven de toppen, dus ik besluit op pad te gaan. Bij Jenig de doorgaande route tussen Kotschach en Hermagor verlaten en bij Rattendorf het weggetje richting de alm aanhouden. Deze gaat al snel over in een onverharde weg maar overal goed te berijden. Na 3 kwartier (06:45 uur) ben ik bij de alm waar even daarvoor een omheinde parkeerplaats is om de auto te parkeren, veilig tegen koeien. In de almhut is al veel bedrijvigheid.

Vanaf de hut volg ik de korte route (416) naar de Zottachkopf die in de verte goed te zien is. Via de korte route betekent dat je de noordwestelijke helling neemt die veel steiler/moeilijker is dan de "Normalstieg" die aan de andere kant ligt.

Na een klein stukje 416 volgen krijg je de afsplitsing naar de (Kletter)Steig. Op het bord wordt aangegeven dat dit niet zonder gevaar is. Overigens zal dit pad zich uiteindelijk ook weer splitsen in een "Leichter" en een deel voor "Experts". Ik zal hier het leichtere deel nemen (Sagmeistersteig).

Het moeilijke zit 'm vooral in de grote rotsblokken, verticale stukjes, dus vaak met handen en voeten maar ook vooral met de ogen. Een zekere Trittsicherheit is gewenst.

Na 1 uur en 15 minuten ben ik na een leuke klauterpartij boven op de Zottachkopf. Uiteraard staat er een kruis ter markering en er is ook een schriftje waarin je naam en datum kunt vermelden dat je hier geweest bent. Een moment later breekt de zon door en is het genieten van het uitzicht. Aan de zuidzijde de Italiaanse Dolomieten, waaronder ook de Mont Zermula die je vanaf de Rattendorfer Alm zou kunnen bereiken.

Na een klein half uur vertrek ik via de andere zijde van de berg via de Normalabstieg, zo te zien een veel belopen pad. Hier wordt ik op dit vroege tijdstip opgemerkt door een paar bergmarmotten met hun karakteristieke waarschuwingsroep- en houding. Maar natuurlijk te laat om op de foto te zetten.

Onderaan de Zottachkopf kruis ik de 403, de Karnische Hohenweg, op de grens van Oostenrijk en Italie. Deze ga ik nu dus een heel eind volgen tot voorbij de Ringmauer, via de Rattendorfer Schneid en de Rattendorfer Sattel (1783m). Na de steile hellingen van de Zottachkopf een verademing om lekker ontspannen te lopen. Ik kom hier slechts één andere wandelaar tegen.

Na de Sattel een prachtig stuk achter de Ringmauer langs tot aan een pad dat rechts gaat richting de Hochwipfel (419/417). Nu is het weer even klimmen tot bijna 2000m. Dan kom je op het pad dat links naar de Hochwipfel gaat en rechts weer het dal in naar de alm. Ik ga dus rechts.

Op de weg naar beneden loop ik nu dus aan de andere kant van de Ringmauer, hier op de foto. Veel grazende koeien en hogerop ook schapen. Beesten op de almen lijkt leuk maar ze vervuilen helaas ook veel.

Na bijna 5 uur lopen komt de almhut weer in zicht. Ook nog een klein kapelletje links op de foto. Ik passeer nog de Zanklhutte waar momenteel mensen verblijven.

Na aankomst bij de almhut drink ik nog een bak koffie alvorens ik met de auto weer de berg afrijd. Al met al een prachtig rondje, niet al te zwaar en veel afwisseling! Vandaag zat het weer gelukkig ook mee.

Statistiek:
Startpunt en eindpunt: Rattendorfer Alm (1531m)
Starttijd: 06:45 uur
Hoogste punt: 2048m (Zottachkopf)
Lengte: 12 km
Duur: 5 uur
Totaal hoogteverschil: +820m/-820m

Route:

maandag 23 juli 2012

Pizzo di Timau (2218m)

Zoals gebruikelijk bij mij bij een wandeling weer vroeg op om me voor te bereiden voor een tocht vanuit Oostenrijk naar Italie. Ik wil vanaf de Untere Bischofalm (boven Weidenburg) via de Kronhofer Torl de Italiaande grens oversteken en dan de Pizzo di Timau beklimmen. De rit naar de Untere Bischofalm neemt wel even tijd in beslag omdat vanaf Kronhof de weg onverhard wordt. Op dit vroege uur kom ik ook nog een boomstammenvrachtauto tegen maar gelukkig kan ik voldoende opzij om hem voorbij te laten gaan.

Uiteindelijk ben ik om even voor 07:00 uur op mijn startpunt en parkeer de auto in de berm (een parkeerplaats kan ik niet echt vinden ook al staat dit wel op de kaart). Je zou nog verder kunnen rijden naar de Obere Bischofalm maar die weg is veel slechter.

Ik loop eerst door een vallei en volg daarbij af en toe ook weer de weg naar de Obere Bischofalm. Vanaf deze weg gaat er een pad rechtsaf, steil het bos in, richting de Karnische Hohenweg (426).

Na de korte steil klim volgt een lang smal pad door een bergkom, en pad dat niet al te steil is. Achteraan in de kom moet een pad zijn naar de Kronhofer Torl. Ik kan aan het begin van de kom al in de verte een geel bordje zien. Tijdens de wandeling door de kom zijn aan weerszijden watervallen te zien.

Bovenaan gekomen wordt ik verwelkomd door een bord waar vroeger "Achtung: Staatsgrenze" heeft gestaan (nog net leesbaar). Ik kijk nu uit op het dal achter de Plockenpas waaronder o.a. het plaatsje Timau ligt. Op deze hoogte waait er een harde koude wind en ik trek mijn fleece trui maar weer aan.

Op deze hoogte kom ik een flink aantal verdedigingswerken en voormalige bunkers tegen vanuit de Eerste Wereldoorlog. Ik kan niet ontcijferen wat er allemaal op staat maar het lijkt iets met de 222e compagnie te maken te hebben.

Ik kom bij een bergmeertje uit bij een hut Casera Pramosio Alta. Het valt me op dat zodra ik de grens over ben, de bewegwijzering slecht wordt, beter nog: ontbreekt. Waar de Oostenrijkers het prima voor elkaar hebben (met dank aan de OEAV) laten de Italianen het liggen. Letterlijk: ik vind een oud bord dat omgewaaid is maar men neemt blijkbaar niet de moeite om die weer op te richten en vast te zetten. Het is dat ik een goede Oostenrijkse kaart heb en de wegen goed te zien zijn, anders was het moeilijk geweest.

Tijdens de klim naar de top wordt de wind steeds harder en kouder. Op een aantal plaatsen moet ik uitkijken dat ik niet van de berg wordt geblazen. Na 2,5 uur ben ik dan om 09:30 uur op de top. Nu ik nog wat gevoel in mijn vingers heb schrijf ik dit maar even snel in het boekje dat daar in een metalen koker wordt bewaard. Daarna gaan direct mijn winterhandschoenen aan.

Het uitzicht op de Italiaanse kant is nog wel redelijk. Maar door de wolken en de wind blijf ik toch maar niet te lang op de top. Na 20 minuten houd ik het voor gezien. Ook nu bij het afdalen weer goed rekening houden met de wind. Op sommige plekken kan ik bijna 45 graden tegen de wind in hangen zonder te vallen!

Gelukking breekt toch op enig moment de zon door en neem ik in de luwte nog een langere pauze. Te zien is dat je vanaf de Italiaanse kant met de auto al veel hoger kunt komen. Maar om dat te bereiken vanuit Oostenrijk is het toch wel een enorme omweg (via de Plockenpas).

Een rondje lopen i.p.v. dezelfde weg terug zit er niet echt in, dat zou dan via de Hochwipfel moeten maar dan wordt de tocht me te lang. De bergkom ligt er nu veel zonniger bij en uiteindelijk ben ik om even over 12:00 uur weer terug bij de auto. De tocht was zeker de moeite waard, alleen had de wind wel wat minder gemogen en de zon wat meer.

Voor meer foto's: klik hier

Startpunt: Untere Bischofalm (1175m)
Doel: Pizzo di Timau (2218m)
Afstand: 16 km (heen en erug)
Tijdsduur: 5 uur en 10 minuten

Route:

zondag 22 juli 2012

Obergailtaler Berglauf

Vandaag doe ik mee aan de Obergailtaler Berglauf, een wedstrijd van 8 km, maar belangrijker is dat we daarin 800 hoogtemeters moeten overwinnen. De wedstrijd wordt georganiseerd door de plaatselijke afdeling van de OEAV. Zes jaar geleden toen we hier op vakantie waren deed ik ook al mee en liep deze tocht toen onder het uur (58min).
De route gaat van Mauthen (700m) naar de Enzianhutte op 1500m.
Bij aankomst ontmoet ik twee Nederlanders: Hink Slachter (midden) en Robert Engel (links). Hink liep hier ook al eerder, Robert nog niet. Beiden zijn ook hier in de buurt op vakantie.
Ook bij het afhalen van het startnummer word ik in het Nederlands aangesproken. Een van de medewerkers (Nederland) is getrouwd met de dochter van de organisator (zie ook foto verderop).

Om 09:30 uur starten we vanaf het Freizeitzentrum in Mauthen en ik loop direct al in het achterveld. We starten met een vlak gedeelte maar al snel mogen we een steil pad op. Het is lastig in cadans te komen omdat de hellingspercentages steeds zo verschillen.

Na zo'n 2,5 km steken we de Plockenpass over en vervolgen we onze weg aan de westzijde van deze pas die naar Italie voert.

Via het gehucht Lamprecht duiken we de bossen in. De doorsteken zijn steil (vaak wandelen), wanneer we boswegen volgen kan er nog gedribbeld worden. Ik houd Robert steeds in het oog maar kom niet dichterbij. Het eerste en enige Labestation is op 4 km. Ik zit nu op 35 minuten en 400m geklommen. Het zal dus wel zo'n 1:10 worden...

Ik heb nu zo'n beetje m'n positie in het veld bereikt, er gaat niemand voorbij maar ik haal ook niemand in. Voor het laatste stukje heeft de organisatie nog een leuke helling in petto. Je mag blijkbaar niet hardlopend over de finish.....

Na 1 uur en 11 minuten bereik ik de finish. Robert is een tiental seconden eerder binnengekomen en Hink was al na 1:08 binnen. Overigens hier op de foto de Nederlandse medewerker van de organisatie. We kletsen nog wat na, Hink blijft nog even boven met z'n gezin.

De snelste man is in 39 minuten binnen gekomen en de snelste vrouw in 45 minuten (!). Robert feliciteert hen hier.

Aangezien er geen vervoer naar beneden geregeld is, keer ik met Robert weer te voet terug naar het dal. Zo met z'n tweeen is dat wel wat gezelliger en kunnen we nog ervaringen uitwisselen.

Conclusie: mijn tijd is erg matig maar verder een leuk evenement, mooi weer, goed uitzicht.

Zie verder foto's in het fotoalbum: klik hier

donderdag 19 juli 2012

Spitzegel (2118m)

Om 05:30 uur uit de veren en om 06:00 uur op weg met de auto naar de Radniger Alm op 1558m hoogte. Althans, dat is de bedoeling, om van daaruit naar de top van de Spitzegel te gaan. Het blijkt dat ik met de auto niet verder mag dan het dorp Radnig zelf op zo'n 740m hoogte.... Ai, dat wordt een stuk verder lopen dan gepland. Ik parkeer de auto dan ook op de laatst mogelijke parkeergelegenheid in het dorp bij het natuurzwembad. Radnig ligt overigens net boven Hermagor.

Ik zet de pas er goed in (om 06:30 uur) en in dat geval betekent het bij mij vaak zo'n 500m hoogteverschil per uur. De route voert door het bos en soms over boswegen. Ik kom dan ook al snel bij de Radniger Alm waar het erg rustig is. Van hieruit ga ik via de 229 (Gailtaler Hohenweg) naar de Obervellacher Alm, via paden waar overduidelijk koeien ook gebruik gemaakt hebben. De paden zijn helemaal kapot getrapt.

Vanaf de Obervellacher Alm wordt het pas echt stijgen naar de Spitzegeltop. De begroeiing wordt steeds schaarser en de rotsen en stenen steeds meer zichtbaar. Het zicht op het dal is nog goed maar bij de top zie ik een wolk hangen.... Het laatste stuk naar de top is wat lastiger te beklimmen (op bovenstaande foto aan het einde van het pad links de kom in).

Na iets meer dan 3 uur ben ik op de top. In het dal bij de parkeerplaats werd een duur van 7 uur aangegeven?! Het bordje op de top kan ik nog lezen maar in het dal is niet veel te zien door de wolken rond de top. Een andere wandelaar was er al iets eerder, hij startte vanaf de Bodenalm (1231m) vanaf de Weissensee. We wisselen wat ervaringen uit over onze wandelingen. Hij vond het laatste stuk van de beklimming eigenlijk wel wat lastig en ziet wat op tegen de afdaling.

Na een 25 minuten pauze op de top begin ik weer aan de afdaling naar de Obervellacher Alm. Daar wil ik een bak koffie nemen maar de gastheer vertelt dat de koffiemachine kapot is. Na een korte babbel daal ik verder af naar Obervellach om van daaruit weer via de Wunschelrutenweg naar Radnig terug te keren. De tocht is eigenlijk wel wat te lang geworden en ik ben blij dat ik bij de auto terug ben.

Zie verder de foto's in het fotoalbum: klik hier
Afstand: 21 km
Hoogteverschil: +1500/-1500m
Tijdsduur op: 3 uur 10 min
Tijdsduur neer: 3 uur 30 min
Parcours: ++

Route:

dinsdag 17 juli 2012

Jaukenstockl (2208m)

Vandaag staat een wandeling op het programma na een aantal flinke regendagen, laaghangende wolken en onweer. Na wat zoeken op internet een site gevonden van een wandelgezin, de familie Super, met daarop een lijst met wandeltochten die zij reeds in dit dal ondernamen. Ik las daarop van een wandeltocht naar de Jukbichl (1889m) die het westelijke puntje van de Gailtaler Alpen vormt. Echter iets hoger dan de Jukbichl is de Jaukenstockl (2208m) en dan moet het uitzicht nog mooier zijn denk ik. Eventueel kan ik dan op de terugweg nog via de Jukbichl.

Vanuit Reisach rijd ik naar Kotschach-Mauthen en volg vanuit daar een smal geasfalteerd weggetje naar Lanz. Ik parkeer in alle vroegte (06:30 uur) de auto op aanraden van de Superfamilie vlak voor het Ortschaft Lanz waar naast de weg voldoende ruimte is. Overigens kun je 500m verderop ook nog parkeren maar daar is weinig ruimte (zie fotoalbum).

Na 3 kwartier kom ik bij Stelzling op 1387m aan. Ze zon staat hier nog achter de berg. Twee hutten die als overnachtingsplaats gebruikt kunnen worden. Van hieruit kies ik de route 240 naar de Dellacher Alm. Het gaat behoorlijk steil omhoog in het bos. Toch kom je met stug doorgaan het verst. Meestal zit ik zo rond de 400-500 hoogtemeters per uur.

Op de Dellacher Alm (1670m) ontmoet ik vandaag de zon voor het eerst. En dat is wel nodig ook. De luchttemperatuur is erg laag, ik loop met een lange broek en een dunne fleece trui. Op de alm is niemand te bekennen, er lopen alleen 3 paarden rond. Vanaf de alm volg ik de 229, de Gailtaler Hohenweg, richting de Jaukenalm.
Ondertussen begin ik last van mijn hakken te krijgen. Ik heb afgelopen week nieuwe Meindl's gekocht en die zijn natuurlijk nog niet ingelopen. De foam aan de binnenzijde moet zich nog gaan zetten naar de voet en de schoenen moeten nog soepeler worden.

Een klein stukje verder loop ik verkeerd. Ik mis het paadje (229) naar boven en kom bij een paar huizen terecht (Plonalm). Ik keer terug en zie waar ik naar boven had gemoeten, tussen de koeien door. In het grasveld en met tegenlicht zijn de paaltjes en markeringen moeilijk te zien, maar ik vind ze wel.

De boomgrens ben ik nu voorbij en de paadjes worden bergpaadjes. Nu steeds volop uitzicht om je heen. Een kudde schapen ontbreekt ook niet. Een voordeel ten opzichte van Frankrijk is dat ze niet bewaakt worden door (valse) honden die je dan achter je aan krijgt.
Ik heb ondertussen ook mijn hakken afgetaped om verdere blaarvorming te voorkomen. Straks naar beneden zal de druk op de hakken weggaan en verwacht ik geen problemen meer.

Om precies 09:30 uur ben ik op de top van de Jaukenstockl na 8,5km lopen en 1150m stijgen. Dit beeldje is zwaar beveiligd tegen bliksem zo te zien. Vanaf de top heb je prachtig uitzicht op het Drautal, het Gailtal, Lienz, Lienzer Dolomiten, Kreuzeckgruppe enz. Zie ook het fotoalbum.
Ik blijf hier ongeveer een half uur pauzeren en genieten waarna ik de terugtocht begin.

Ik ga op mijn gemak weer naar beneden en besef weer dat de terugtocht qua beleving anders is dan de weg bergop. Ik vind het dan ook helemaal niet erg om dezelfde weg terug te gaan. In dit geval was ik echter van plan om via de Jukbichl terug te gaan maar zie daar toch van af vanwege de blaarvorming aan de hakken.
In plaats daarvan trakteer ik mezelf op een lange pauze op Stelzling waar verder niets of niemand is. Schoenen uit, sokken laten drogen en lekker in de zon liggen.