Bergloper

Hiervoor moet je toch wel gek zijn om hardlopend over de Rauhe Kamm van 1500m naar de hoogste top op 1890m te klimmen. De snelsten moeten dat ongetwijfeld gedaan hebben wanneer je op hun tijd let (1:56). Ik wilde het toch maar niet te gek maken en heb hier dus gesnelwandeld.

Maar even bij het begin beginnen. Vandaag is het droog, zowaar af en toe zonnig. Alleen om de bergtoppen hangen dikke wolken. De helicopter die voor de ORF gaat filmen verkent de boel boven even en het blijkt dat er op dat moment zon op de top is. Ja, ja...
Ik heb wel vaker meegemaakt dat er vanuit een helicopter gefilmd wordt maar eigenlijk ben ik daar niet zo blij mee. Het geeft altijd een hoop herrie tussen de bergen.

Humor kennen ze hier wel. Deze man is van een grote groep lopers uit Lunz, hier uit de buurt. Vlak voordat we starten wordt er een lied gezongen dat ik verder niet kan horen/verstaan.

Direct na de start valt me op hoeveel lopers er als een speer vandoor gaan terwijl de eerste km's toch ook naar boven gaan. Het bevestigt mij weer dat aan zo'n loop voornamelijk echte berggeiten meedoen, die hier ervaring mee hebben. Dat wordt dus weer lekker de achterhoede. De eerste 6 km zijn dezelfde als gisteren en gaan in 36 minuten (200m omhoog). De stijfheid van gisteren is inmiddels uit de benen. Ineens moeten we rechtsaf en gaan we door een bos steil naar boven. Ai, nu voel ik toch wel dat ik gisteren ook al gelopen heb. Het pad slingert en slingert, ontelbare boomstronken, gladde stukken. Uiteindelijk stijgen we in 2km 500 meter, 25% dus!

Wanneer ik het bos uit kom sta ik aan het begin van de Rauhe Kamm en zie ik de bui (of de wolk) al hangen. Dat wordt weinig uitzicht. Toch heeft het ook wel iets spannends en da's ook leuk!

Het is echt een prachtig klauterpad naar de Otscher. 's Zomers doe ik dat wandelend bij mooi weer maar dit is echt bizar zo door de mist over een pad dat je helemaal niet kent met soms aan weerszijden een afgrond en met een wandelsnelheid die toch veel hoger ligt dan in de zomer. Ik begrijp nu ook dat aan deze loop geen massa's mensen meedoen. Je moet geen hoogtevrees hebben en wel de nodige ervaring! In het Frans zetten zetten de dan op de kaart "Passage delicat". De man hier op de foto is van de Bergrettungs Dienst op een punt waar je met kabels en klauterwerk naar boven moet. Leuk he?

Op een bepaald punt staat een camera van de ORF en prompt loop ik verkeerd. Hoe ik het voor elkaar krijg weet ik niet, rechts van me staan (achteraf gezien) wel 5 merktekens maar ik loop rechtdoor op iets wat een pad lijkt. Op een gegeven moment kan ik echt niet verder en ga ik maar weer terug en vraag het camerateam waar ik naar toe moet. Het heeft me wel een viertal minuten gekost helaas (zie einde van dit bericht).
Het oversteken van een sneeuwveld in dikke mist is ook een aparte ervaring maar gelukkig is het pad goed te zien. Het is overigens wel zo koud dat ik hierboven een jasje heb aangetrokken!
(M'n Garmin zegt trouwens ineens "Abnormal powerdown" o.i.d.)

De top van de Oetscher! En dan is het nu ook toepasselijk op vaderdag om de betekenis van Oetscher toe te lichten: het betekent eigenlijk de Vaderberg!
Hierna lijkt het een peuleschil om weer naar beneden te stormen maar niks is minder waar. Ik had zin om net als gisteren lekker snel naar beneden te gaan maar na drie schuivers ben ik toch maar veel langzamer gegaan. Wat is het geval? Het pad is bezaaid met keien en rotsen die spekglad na de regen van gisteren maar ook door de blubber van andere lopers en wandelaars.

Vanaf het Bergstation van de Oetscherlift worden de paden breed en kan ik de snelheid opvoeren. Na 3:04 kom ik over de finish. Tegen Herbert had ik nog gezegd wel onder de 3 uur te kunnen blijven....als ik niet verkeerd gelopen was.

's Middags om 15:00 uur volgt een uitgebreide prijsuitreiking waarbij Herbert in zijn klasse (M60) 3e wordt en verbaasd de prijzen in ontvangst neemt. Leuk! Zelf krijg ik een handingevulde oorkonde. Zeker voor herhaling vatbaar, vooral de tweede dag maar dan bij mooi weer.

zaterdag 20 juni 2009

Oetscher - 1e etappe (50km)

Het geadviseerde tenue voor vandaag. Vanochtend vroeg regende het pijpestelen maar ook nu nog regent het stevig door. Gelukkig heb ik een waterdichte camera. Ik houd mijn outfit toch maar op een kort shirt en een korte tight. Verder natuurlijk trailschoenen, het kan wel eens glad zijn!

Er staan zo'n 75 lopers aan de start, inclusief de Staffel lopers. Stuk voor stuk lopers die wel gewend zijn in de bergen te lopen. Dat zal wel achterveld worden voor mij. Dat vind ik niet zo'n probleem, ik hoop hier ook nog wat te zien! Overigens krijg ik van verschillende lopers de vraag hoe ik in Nederland voor dit soort berglopen train: ... nou, eigenlijk niet. Nadat alle namen opgelezen zijn mogen we vertrekken.

Over de eerste 2,5 uur kan ik kort zijn: regen en nog eens regen. Op een gegeven moment ben ik helemaal doorweekt en heb ik geen droog stukje stof meer om de lens van de camera droog te maken.

We gaan eerst naar het noorden, naar de Vordere Tormauer. Je loopt hier over smalle rotsige, boomwortelige paadjes langs de de Erlauf en de Trefflingbach en hebt regelmatig uitzicht op prachtige watervallen! De klim uit deze diepte is heftig maar gelukkig niet al te lang.

Na 20 km komt Herbert me achterop lopen, blijkbaar ga ik niet zo snel want hij zou uren na mij binnenkomen zei hij. Hij dacht overigens ook dat ik veel jonger was (35) ;-) Maar dat dacht ik ook van hem (50), blijkt hij al 60 te zijn. Tot en met Oetschgraben lopen we regelmatig samen. Het is inmiddels droog geworden, dat geeft toch weer wat meer motivatie.

Vanaf Erlaufboden (30km) lopen we 10 km langs de Erlauf en later de Oetscherbach. Oetschgraben is een langerekt ravijn waar een wilde beek door heen stroomt. Het pad dat hier langs loopt bestaat uit plankieren, smalle rotsige paadjes, bruggetjes, trapjes, wandelaars enz. Dit komt mij even goed uit, ik merk dat m'n maag weer tot rust moet komen dus ga ik dit stuk maar stevig doorwandelen ook al kost dit me veel tijd.

Bij km 40 mogen we ineens steil naar boven het ravijn uitklimmen, van 700 naar 950 meter. Vervolgens een breed bosbouw weggetje om weer bij te komen. Dan de laatste klim naar 1280 meter, de Riffelsattel, waar ik gisteren ook al was. Ik heb m'n krachten weer helemaal hervonden en kan zowaar nog 3 lopers inhalen naar de top.

Na de Riffelsattel ga ik eerst wat voorzichtig naar beneden maar wanneer het lekker gaat dender ik lekker naar beneden. Een paar honderd meter voor me doemen 2 lopers op waarmee ik steeds stuivertje gewisseld heb. Nog ruim voor de finish spurt ik ze voorbij. Zonder enige klachten ga ik onder de finishboog door na 6 uur en 25 minuten. Na een klein half uur komt Herbert ook weer binnen, ietwat teleurgesteld dat het laatste stuk zo moeizaam ging.

Het was een genot hier te lopen, ik zou het nog eens over moeten doen bij zonnig weer! Morgen wordt wisselend bewolkt voorspeld, geen regen! We mogen dan de Oetscher zelf gaan beklimmen en ons er weer af storten naar de finish.

Klik op xc3xa9xc3xa9n van de linkjes onder de foto om alle foto's te zien.

vrijdag 19 juni 2009

Oetscher - dag 2

Vanmorgen vroeg op om een kleine bergwandeling te maken. Waarom vroeg? De weersvoorspellingen geven aan dat het 's middags stevig gaat regenen en 's morgen droog blijft. Het is zo vroeg al drukkend warm, de eerste meters naar boven zweet ik al behoorlijk! Het doel is de Kleiner Oetscher, het kleinere broertje van de Oetscher die we zondag al mogen beklimmen. Ik start op 850m hoogte om uiteindelijk na 1 uur en 20 min op de top te zijn van 1557m.

Terwijl ik het laatste stuk van de Riffelsattel (1280m) naar de top loop wordt ik steeds meer belaagd door vliegen. Nu heb ik daar wel vaker last van, ze schijnen op mijn zweetgeur af te komen. Maar dit keer is het echt ongelooflijk, als ik naar boven kijk ziet het echt helemaal zwart van de vliegen en het gezoem is niet van de lucht. Wanneer ik langzaam loop worden ze brutaal en gaan overal op m'n onbedekte delen zitten. Ik loop dus stevig door en op open gedeelten waar een briesje staat nemen ze meer afstand. Op de top blijf ik rondjes lopen totdat ik opgedroogd ben, een paar honderd vliegen taaien nu af. Het bovenstaande filmpje maak ik daarna, kijk vooral eens in het tweede gedeelte, dan zie je een heleboel ijdele vliegen voor de lens langs komen!

Op de terugweg ga ik nog even door het dorpje Lackenhof. En zoals het hoort: elk dorpje heeft hier z'n kerkje. Er zwerven allemaal groepjes kinderen door het dorp met vragenformulieren, waarschijnlijk een speurtocht. Regelmatig wordt mij wat gevraagd maar dan zien/horen ze al snel dat ik niet van hier ben.

Na het eten ga ik naar de Jugendherberge om m'n Startunterlagen op te halen. Om acht uur verzamelt iedereen zich in de kantine. De organisatie geeft een toelichting op de te lopen route komende dagen en waar de moeilijke punten zitten. Het is onder andere niet de bedoeling om een bodycheck uit te delen wanneer je op smalle paadjes langs argeloze wandelaars rent.

Naast me blijkt een Oostenrijkse man te zitten (Herbert) die, hoe toevallig, in hetzelfde huis zit als ik. Het is ondertussen hard gaan regenen buiten en nu moeten we nog lopend terug. Laat ik nu net een zeer speciale paraplu bij me hebben die zelfs stormen kan weerstaan. Alleen kan er maar 1 persoon goed onder. Maar ach, we houden het een beetje droog.

En de buit van vandaag:

Een paar Nike trailschoenen, een Odlo tight en een startnummer. Maar vooral veel plezier natuurlijk de komende dagen!

donderdag 18 juni 2009

xc3x96tscher xe2x80x93 dag 1

Van Lackenhof dag 1

Dit is het uitzicht vanaf m'n balkon. De reis is zeer voorspoedig gegaan. Het werd wel steeds warmer, zelfs 30 graden! In Lackenhof op 800 meter hoogte "slechts" 26 graden. Nog voor het eten even een korte bergtraining gedaan van 7 km en wat plaatjes geschoten. Klik op de link onder de foto voor meer plaatjes.

woensdag 17 juni 2009

xc3x96tscher-Ultra-Marathon voorbeschouwing

Hoehendiagramm Komend weekend weer een echte bergloop, en wel in 2 etappe's. Het vindt plaats vanuit het plaatsje Lackenhof in Niederxc3xb6sterreich.

De eerste dag maken we nog een omtrekkende beweging van 50km (1850 hoogtemeters) om de xc3x96tscher heen door prachtig natuurgebied en de tweede dag mogen de de xc3x96tscher zelf op en weer af over een afstand van 22km (1150 hoogtemeters).

Het is een heerlijk rustige loop, er hebben zich (nog) maar 120 deelnemers op alle afstanden ingeschreven, 60 op de combinatie.

Enige Trittsicherheit is met name op de tweede dag wel vereist. Nu heb ik gelukkig totaal geen last van hoogtevrees maar voorzichtigheid blijft natuurlijk wel geboden.

Wanneer ik dit soort foto's zie heb ik er alleen maar meer zin in!

De weersvoorspellingen zijn helaas nog niet zo goed (regen), laten we hopen dat het meevalt.

Programma:
do: heenreis+training
vr: wandeling
za: 50km
zo: 22km
ma: terugreis

zaterdag 13 juni 2009

Cursustraining 30km

Van Ermelo-Leuvenum-Drie 30km

Om 08:30 heb ik mijn wagen volgeladen, vol met jonge meiden. Je kunt alles van ze zeggen, maar ze zingen niet als seisjes. Maar wel leuk die meidenverhalen. Ik breng ze naar Ermelo waar ze cursus volgen om ondersteuning te mogen geven bij turnlessen. Terwijl zij een paar uur cursus hebben loop ik een ronde van 30 km, iets korter dan de keer in April. Afgelopen weekend al een marathon gelopen en volgende week weer een zware inspanning, dus vandaag zeer rustig lopen.

De Groevenbeekse hei

Doorkijkje naar een vredig tafereel

Van Ermelo-Leuvenum-Drie 30km

Uit dit pad kom ik zojuist. Het lijkt een bospad maar het is een fietspad geweest. Blijkbaar wil men het niet meer onderhouden want aan beide uiteinden wordt verder ook helemaal niets aangegeven dat het een fietspad is, zelfs het asfalt is over 100m weggehaald. Maar dan heeft men geen rekening gehouden met de fietsrouteplanner! Die heeft dit paadje feilloos gevonden voor mij. Je bent hier dan ook helemaal alleen.

De Ermelose hei

Drie

Na iets minder dan 3 uur ben ik weer terug bij de auto en kan ik nog lekker een half uurtje genieten van de zon voordat de meiden weer naar buiten komen. Ik voelde de marathon van vorige week nog duidelijk in m'n benen maar desondanks toch lekker gelopen.

Om al vast een idee te geven wat ik volgende week ga doen:

zondag 7 juni 2009

Waterlandmarathon

Na het bewonderen van de turnkunsten van mijn dochter in Lelystad rijd ik naar Monnickendam om daar mijn eigen kunsten te vertonen. Ook al vond ik dat ze netjes geturnd heeft is ze zelf maar matig tevreden en is ze uiteindelijk 7e geworden in de districtsfinale. Ik ben benieuwd of de vergelijking verder opgaat met mijn te lopen marathon.

Tussen Amsterdam en Monnickendam kom ik in een file terecht, zelfs in het weekend dus. Gelukkig ben ik vroeg en bij aankomst op het terrein van AV Monnickendam ben ik zelfs nog een van de eersten. Maar Rinus en Mo zijn nog wat eerder. Mo heb ik al eerder ontmoet bij de Zuiderzeemarathon maar Rinus nu voor de eerste keer!

Richard, Mo, Rinus en ikzelf

Na het omkleden gaat Rinus direct op zoek naar iemand die een foto van de weblogrunners wil maken en ziehier het resultaat! De zon breekt even door en het wordt direct een stuk warmer. Maar het grootste zorgpunt onder de lopers is de wind die op de open dijken een factor van betekenis zal worden. Ik ben eigenlijk van plan vandaag ruim onder de 3:30 te gaan lopen maar vraag me af of dat haalbaar zal zijn.

Enkele seconden voor de start. Helaas kun je aan de nummers niet zien wie welke afstand loopt dus pas in de 2e ronde kun je zien wie er voor je lopen. Het parcours is namelijk 2x op en neer van Monnickendam naar Marken waar het keerpunt bij het Paard van Marken ligt. Grotendeels volledig onbeschut, dus de wind heeft vrij spel vanover het water.

Na ruim 2 km draait het parcours schuin tegen de wind in. Ik besef nu al dat het een stevige kluif gaat worden vandaag. Veel halve marathonlopers gaan er snel vandoor maar ik houd een tempo aan van gemiddeld 4:45 per km.

Na 5,5 km wordt het pas echt zwaar. We hebben de harde wind nu pal tegen. Wat zal ik doen qua tempo? Een halve marathonloper haalt mij bij en merkt op dat we verkeerd getimed hebben en dat we nu een groepje zouden moeten hebben. Ik sluit me bij hem aan zodat ik wat uit de wind kan lopen, een tweetal anderen die we inhalen sluiten zich ook aan. Toch nog een groepje!

Op deze wijze blijft het tempo er wel in, wellicht zelfs iets te snel. Op Marken hebben we iets meer beschutting maar tot het Paard van Marken (vuurtoren) blijft de wind stevig tegenwerken.