Het doel vandaag is om de Maresenspitz bij Mallnitz te beklimmen. Startpunt is de Wolligerhutte (1576m). Wanneer ik het dal binnenrijd van Mallnitz zie ik donkere wolken. Dat voorspelt weinig goeds. Al bij het uitstappen begint het te regenen... Het is nu 06:15 uur.
Verlaten hutten op de Rosskopfalm (1680m). Mistroostig door de neersijpelende regen.
Nieuwsgierig word ik gevolgd. Maar ze vluchten niet weg. Ik zal er later hoog in de bergen nog veel meer tegenkomen. Gemsen?
Het voortopje van de Maresenspitz in zicht! Vanaf nu wordt het eigenlijk alleen nog maar lopen over de bergkam.
Bergflora.
Eerste keer bij de Auernig. Nog steeds donkere wolken en nu op de bergkam ook regelmatig storm. Mijn schoenen en voeten zijn doornat geworden en worden steeds kouder.
Zo ziet een bergkam er dus uit. Een paar kilometer over smalle paadjes met windstoten, regen, klauteren.
In de verte de Maresenspitz die zich al de hele ochtend in een donkere wolk bevindt. Men had voorspeld dat het vandaag mooi weer zou worden... Ik besluit nog wel door te gaan en te zien hoe ver ik kom.
Als je goed kijkt zie je een grote vogel op het pad zitten. Deze is niet blij met mijn komst omdat haar jongen ook op het pad lopen. Wanneer ik voorzichtig doorloop komt ze me wild krijsend tegemoet. Ik haal mijn stokken toch maar even uit mijn tas. Na een paar minuten loopt ze met haar jongen links de helling op en kan ik weer verder.
Op 2712m hoogte besluit ik om te keren (na 2,75 uur lopen). M'n tenen zijn zowat bevroren, het stormt behoorlijk, het uitzicht verdwijnt zoals je ziet en het begint ook nog eens te ijsregenen... Nog 200 hoogtemeters lijkt weinig maar in dit terrein toch al snel zo'n 20-30 minuten (x2).
Ik heb inmiddels zelfs m'n handschoenen al aan, dat helpt. Maar m'n voeten worden steeds ongevoeliger en die heb ik toch echt nodig voor het vervolg.
Rechts de Torlkopf. Maar die neem ik niet vanwege de wind. Ik loop dus door het dalletje in de luwte.
Mallnitz, vlak voor terugkomst bij de Auernig.
Nog even een bewijs dat ik hier echt was. Even later begint het weer te regenen vanuit de donkere wolk op de achtergrond. Een stukje terug zie ik ineens 2 andere lopers tevoorschijn komen. Die moeten dus voor mij gestart zijn en wel helemaal naar de top doorgelopen zijn. Ze hebben flink de vaart er in.
Ja hoor, ben ik bijna beneden, breekt de lucht helemaal open en wordt het heel snel warm.
Zo ziet de Wolligerhutte er wat vriendelijker uit in de zon. Na 5 uur en 3 kwartier weer terug bij de auto. Deze tocht wil ik zeker nog eens overdoen bij een blauwe hemel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten