Drents Friese Wold Marathon

Dit is dus Diever. Kleine bochtige straatjes en rietgedakte huisjes. Vandaag weer een nieuwe editie van de Drents Friese Wold Marathon, mijn tweede.
Het weer is goed, 8 graden, waterig zonnetje maar net iets te veel wind. Ik kies dus voor een lange tight en m'n windstopper met lange mouwen.

In de hal ontmoet ik al snel Jannet en haar man Jos, Bertus en Marco. Gerry (dame links)zien we pas bij het startgebied. Ook Mark (die ik ontmoet heb bij de training in de Kennemerduinen) is van de partij.

Met Marco loop ik vanuit het Dingspilhuus naar de start en zijn nog net op tijd om de start van de 28km mee te maken. Hier rechts Bertus in het felgroen/geel en naast hem Bob Mijwaard, ook Chat'n'Run.

Bjorn (431) is als verassing ook naar Diever gekomen voor de 28k en loopt hier samen met Monique (473). Zij zullen de 28k binnen de 3 uur afleggen!

Zoals ik al eerder heb geroepen is dit toch wel de mooiste natuurmarathon in Nederland die ik ken. Veel vennetjes, bos, hei, schapen en rust!

Vanaf het begin probeer ik niet sneller dan 5:00 per km te lopen in de hoop dat ik dan het tweede gedeelte gelijk of zelfs iets sneller kan lopen. Na een paar km sluit Jannet zich al bij mij aan met 2 andere lopers. In dit groepje blijven tot zo'n 25km bij elkaar.
Ook Marco komt er ineens bij en voelt zich blijkbaar na de 6 uur van Stein nog goed genoeg. Hij heeft goede benen en op een gegeven moment gaat hij er zelfs vandoor, er zit namelijk een PR in!

Jannet haakt af van het groepje (dreigende kramp) en eigenlijk valt het hele groepje al snel uit elkaar. Tot aan 30k (2:30) heb ik weinig problemen maar de 3 km's daarna treedt ongemerkt verval in (5:21) en dan merk ik dat mijn benen zwaar worden. Dit is voor mij het teken dat ik straks waarschijnlijk ook misselijk ga worden (maag staat stil).
Waarschijnlijk toch weer te snel begonnen. M'n hartslag lag ook boven de 170 terwijl dat in Apeldoorn, toe het zo goed ging, 160 was.

Het zal dus nu vechten worden tegen de pijn in de benen en afwachten wanneer de maag gaat opspelen. Na 16 marathons ken je je eigen lichaam inmiddels wel. Ik weet dat ik desondanks altijd nog wel 10km/uur kan blijven lopen.
Bij 38km komt de misselijkheid inderaad opzetten en bij kilometer 40 moet ik toch even (3x) de kant in. Verschillende lopers gaan mij voorbij.

In mijn ooghoek zie ik een loper met grijs shirt en zonnebril. Ik kijk even om en zie Jannet aankomen. Aangezien dames voorgaan houd ik even wat in en lopen we samen naar de finish. Marco is al lang binnen (3:26, PR!) en glundert van oor tot oor, fit als een hoentje. Ook Jannet snoept 22 seconden van haar PR af.
We komen binnen in 3:35:57. Maar dat vind ik niet zo belangrijk, het was gewoon weer een prachtige loop!
Volgende keer moet ik vanaf de start maar bij Marco blijven, die heeft een veel betere opbouw, net als in Apeldoorn.