Botsing op de piste

Gisteren weer teruggekomen van een weekje wintersport in het skigebied Hochzillertal bij Kaltenbach. Toen we vorige week aankwamen zou je niet gezegd hebben dat er ergens sneeuw zou zijn.

Maar na met de gondellift naar boven te zijn gegaan blijkt er toch voldoende sneeuw te zijn boven de 1500m. Alles zorgvuldig geprepareerd door de pisteboelie's die er mooie pisten van hebben gemaakt.
De meiden zijn 's zaterdags na de nachtelijke reis al direct 's middags gaan skien nadat de huurski's en skipassen geregeld waren. Zelf had ik daar geen behoefte meer aan na een gemiste nachtrust, eerst even wat bijkomen.

 Wat komen de bergen toch anders over wanneer er zoveel meer sneeuw dan in de zomer ligt. Zo steriel, zo ongenaakbaar. En dan al die duizendenmensen die dan met de liften tot op 2500m hoogte komen en de rust verstoren en velen ook totaal geen aandacht voor het prachtige landschap hebben, ik denk zelfs de meesten niet. Ik heb de gewoonte om voor het afdalen eerst even van de omgeving te genieten. Zeker deze week kon dat goed omdat we elke dag een strak blauwe lucht hadden met een lekker warm zonnetje. Perfect!
Na zo een paar dagen lekker geskied te hebben wordt het na de tweede kerstdag ineens veel drukker op de piste. Het schijnt dat er vooral veel Duitsers gearriveerd zijn die met de kerstdagen altijd thuisblijven. Wij gaan 's morgens altijd zo vroeg mogelijk de piste op en tot ca. 10:00 uur is het nog rustig, daarna wordt het net een mierenhoop. En dan treft mij ook het noodlot op woensdagmiddag.

Een grote zware skier komt van boven op nevenstaande piste met een veel te grote snelheid die past bij de gegeven drukte en hij kan mij niet meer ontwijken. Ik krijg een enorme knal tegen mijn borstkas en wordt tegen de vlakte gesmeten. Ik krijg gedurende 10 seconden geen adem maar kan dan gelukkig weer lucht inzuigen. Wanneer mijn ademhaling weer regelmatiger wordt voel ik op diverse plaatsen pijn: de rechterknie, m'n borstkas (rechts), m'n rechterschouder, m'n linker ringvinger en een stijve nek. De ski's en stokken van mijzelf en van mijn belager liggen her en der verspreid, het moet wel een aardige klap zijn geweest. Behulpzame omstanders informeren en brengen ski's en stokken terug.
Ik probeer me te herpakken en probeer op te staan. De rechterknie kan nog wel bewegen maar is pijnlijk. De belager heeft blijkbaar minder problemen en staat al snel weer op de ski's (nadat hij mij gevraagd heeft of het nog gaat, geen excuses). Uiteindelijk ski ik rustig het laatste stukje naar beneden maar voel al direct wel dat het de rest van de week geen voluit skien meer wordt of mss wel helemaal niet.
Na met moeite thuisgekomen te zijn blijkt mijn rechterknie aan beide zijkanten een dikke bult te hebben. Verder heb ik op meerdere plaatsen blauwe plekken. De nachtrust wordt vooral verstoord door een pijnlijke rib, misschien wel gekneusd? Donderdags heb ik alleen nog wat met Jiska (7 jaar) geskied, vooraf aan de lessen. Verder alleen maar in de zon gezeten en genoten van het mooie weer. Vrijdags wat meer met de 3 grote meiden opgetrokken (skien op halve kracht) die geen les meer hadden.
Autorijden was gelukkig geen probleem, althans fysiek gesproken. Files waren er gisteren genoeg in Zuid-Duitsland. Nu maar eens kijken wanneer ik weer kan hardlopen. Deelname aan de Florijnwinterloop op 6 januari in Woudenberg staat nu wel op de tocht ben ik bang.