Vandaag een herkansing van vorig jaar. Toen moest ik de tocht afbreken vanwege onweersgevaar. De bedoeling is om vanaf de parkeerplaats (1381m) via Moosboden (1945m) naar Seeschartl (2650m) te gaan en vandaar de Ochenladinspitz (2778m) te beklimmen.
Het is helaas zwaar bewolkt, de voorspellingen beloofden mooi weer...
De Bodenhuette, op 1645m, na bijna 4 km wandelen.
Koeien op mijn pad. Ze gaan ook niet aan de kant.
Vanaf hier gaat het echt omhoog.
Aankomst bij Moosboden, op 1945m. Helemaal verlaten, geen schapen dit keer.
Moosboden is echt het einde van het dal. Rondom hoge bergen.
Vanaf Moosboden is het enorm steil klimmen waar je techniek van groot belang is. Eenmaal bovengekomen weer even wat vlakker lopen.
Aankomst bij Seeschartl op 2650m. Ik ben al verder als vorig jaar.
Dit is de Ochenladinspitz. Op het moment dat ik op de Scharte kom voel ik de storm vanuit het noorden en het is ontzettend koud. M'n tenen voelen als ijsklompjes aan. Ook valt er af en toe wat neerslag. Ik besluit niet verder te gaan want dan loop ik continu in de koude noorderstorm.
Ik maak nog wel snel wat foto's. Hieronder is het Arthur von Schmidhaus te zien, een populaire berghut voor huttentochten.
Ik daal snel weer wat af en zodra ik uit de wind ben ga ik even pauzeren met uitzicht op dit naamloze bergmeertje (op ongeveer 2500m).
Het is een route met heel veel stenenvelden. Daarom gaat naar beneden ook niet echt sneller dan naar boven.
Moosboden vanuit de hoogte gezien.
En weer een pauze bij de nieuwe hut op Moosboden.
Na 20,7 km in 7 uur (inclusief pauze's) ben ik weer terug. Jammer dat er geen zon was. Een andere keer zal ik de Ochenladinspitz eens vanuit het Dosental doen, dan ik het ook wat minder ver.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten